وقتی از پس قاب‌های باز و بسته‌ی عکاسان میبدی، حضور پُرشکوه مَردمان شهر را در عید38سالگی انقلاب مرور می‌کنی، زبانت جز به تحسین گشوده نمی‌شود. قاب ها تماشاییست. از پیرمردی که خمیده و عصازنان آمده تا آن دختربچه‌ای که با چادری به رنگ‌های بیرق کشورش، سوار بر دوش پدرش دیده می‌شود. از پیرزنی که سوار بر ویلچر، خودش را به این جشنِ‌مردمی رسانده، تا آن پسربچه‌ای که با رخی رنگین از قرمز و سپید و سبز، همگام با مادرش شده و مسیر را می‌آید. با دیدن این قاب‌ها فقط باید آفرین گفت به این حضور و بعد از آن سکوت کرد.
راستی "صرفا جهت اطلاع" باید گفت که این سطور، تحسینی غلوآمیز و تمجیدی اغراق‌گونه نیست؛ وقتی مشکلات ملموس اقتصادی مردم و کم‌کاری‌های بعضی مسئولین در حوزه‌های مختلف را با پمپاژهای رسانه‌ای رسانه‌های دگرگون کننده‌ی ایمان‌ها و آرمان‌ها، کنار هم بگذاری و بعد نگاهی به حضور پرشکوه مردم در روز جمعهِ 22بهمن 95 بیاندازی؛ زبانت جز به ستایش و ستودن این مردم باز می‌شود؟! نمی‌شـــود...
وقتی در این میان پسربچه‌ای را با سربند سرخ "ما مُنتظِر مُنتقِم فاطمه هستیم" که زیر سایه‌ی پرچم کشورش قدم میزند و به جلو می‌رود را می‌بینی، ناخودآگاه باید به خود تلنگر بزنی که انگار هدف قیام سال 57 جز این نبود؛ نسل آن زمان به رهبری خمینی کبیر(ره) قیامی به جریان انداختند تا سایه‌ای فراهم شود برای مهیاشدن و زمینه‌سازی برای قیام عالمگیر آخرین ذخیره الهی، حضرت مهدی موعود(خدا ظهور او را تسریع کند). البته که آن مردمان نسل اول انقلاب نَنِشستند و حرکت کردند. حرکتی توأمان با استقامت که نتیجه اش شد همین نسل سوم و چهارمی که حالا خودجوش و پرامید حضورشان را می‌شود در عرصه‌های مختلف دید.
وقتی به عملکرد مردم در این سال‌ها نگاه کنی، می‌بینی انگار مردم، همیشه و همه جا وظیفه‌ی خود را در حد توان خود به انجام رسانده‌اند. با تمام مشکلاتی که بوده بالاخره آمده‌اند این مسیر 38ساله را، در حرکت بوده‌اند و نَنِشسته‌اند.
آیت الله اعرافی در بخشی از خطبه‌های نمازجمعه هفته گذشته، چه خوب گفتند که: "پیام این راهپیمایی باشکوه به مسئولان نظام و دولتمردان هم این است که قدر ملت را بدانند و در برابر دشمن نترسند و برای سعادت ، رفاه و رفع گرفتاری های ملت تلاش کنند."
خیلی ساده است، کار پیچیده‌ای نیست. می‌شود هر کسی در هر جایی مسئولیتی هرچند اندک برعهده دارد، با نگاه به این حضور مردم، خودش را مدام مورد سوال قرار دهد که: "عملکردم برای احقاق حقوق این مردم چگونه بوده است؟"
می‌شود قدردانستن و خدمت به مردم را از همین برگزاری جشن22بهمن شروع کرد. کافیست مسئولین و ارگان‌های برگزارکننده این مراسم، حضور پرشکوه مردم را ارج نهند و برای تک تک قدمهایشان ارزش قائل شوند. مثلا با قدری برنامه ریزی و هماهنگی بیشتر، نظمی بهتر را در طول مسیر راهپیمایی شاهد باشیم. مثلا برای جمعیتی چندهزارنفره سیستم صوتی بهتری در نظر بگیریم. مثلا این شور حضور جوانان و نوجوانان و خردسالان را بدون پرورش شعور، در طول سال رها نکنیم و چندین و چند مثال دیگر... امید که سال‌های آینده با حل این کاستی‌ها، زیبایی حضور مردم دوچندان شود.